“Ik kon niet goed schrijven. Mijn zinnen waren moeilijk te lezen. Ik wist dat niet, totdat mijn vriendin Carla mij erop wees. Voor mij was dat best lastig. Ik dacht dat ik het goed deed. Maar toen ik mijn teksten las, zag ik zelf ook de fouten.

Familie en vrienden wisten dat ik moeite had met schrijven. Daarom belden ze mij vaak even. Ze dachten dat het gewoon bij mij hoorde en lieten het zo. Totdat Carla anderhalf jaar geleden in mijn leven kwam.

Terug naar school

Carla vroeg in december 2024 naar mijn plannen voor het nieuwe jaar. Die had ik niet. Toen stelde zij voor dat ik naar school zou gaan. Ik moest daar echt wel even over nadenken. 

In februari ging ik toch naar school. Het was moeilijk om die stap te zetten. Ik was bang dat ik de enige was met dit probleem. En dat de leraar zou denken dat ik op mijn leeftijd toch moest kunnen lezen en schrijven. 

Meer zelfvertrouwen

Ik ben heel blij dat ik weer naar school ga. Ik voel me op mijn plaats. Ik neem nu tijd om te luisteren en na te kijken wat ik schrijf. Mijn zelfvertrouwen is groter geworden. En ik durf nu mijn mening te geven. Vroeger zei ik altijd 'ja', omdat ik bang was wat mensen van mij zouden denken.

Kleine stapjes

Er zijn veel meer mensen die niet goed kunnen lezen of schrijven. Die wil ik aanmoedigen om ook hulp te zoeken. Ga gewoon een keertje naar een klas. Probeer het eerst twee keer. Je kunt altijd stoppen als je het niets vindt. Zo deed ik het ook, en ik wilde blijven.

Nu ga ik met een lach naar mijn werk én naar Carla. Ik deel mijn verhaal met anderen. 
Ik ben trots op mezelf!”