“Al 54 jaar doe ik alles samen met mijn man. Ik wilde leren lezen en schrijven omdat ik bang was. Wat als er iets met hem gebeurt? Dan kan ik de papieren niet lezen. En dan weet ik niet wat ik moet doen. Ik kan mijn dochter wel bellen, maar dat is ook onhandig. Ik wilde het zelf kunnen.

Vroeger

In de laatste klas van school moest ik vooral koffie en thee zetten en de tafels dekken. Dat kon ik goed. Lezen en schrijven hoefde ik daardoor niet te leren. Daarna heb ik het ook nooit geleerd. Gelukkig kon ik goed met mijn handen werken. En mijn man hielp me altijd met alles. Nog steeds trouwens.

Niemand in mijn buurt wist dat ik niet kon lezen en schrijven. Zelfs mijn broers en zussen wisten het niet. Zij waren heel verbaasd toen ze hoorden dat ik opgegeven was als Taalheld. Alleen mijn moeder wist het een beetje.

Naar taalles

Vorig jaar verzamelde ik moed en ging naar taalles. Ik was toen 72. Toen ik naar binnen liep, kreeg ik meteen een begeleidster die mij hielp. We begonnen samen met leren.

Ik kan nu goed lezen en schrijven. Ik begrijp het allemaal heel goed. Dat voelt héérlijk! 
Ik hoef geen smoesjes meer te verzinnen. Vroeger zei ik: ik neem het formulier mee naar huis. Nu kan ik het zelf lezen. Dat is een grote opluchting.

Trots

Ik voel me veel beter. Eerst liep ik gebogen, nu loop ik rechtop. Ik vertel nu aan iedereen mijn verhaal. Ik ben trots op wat ik heb bereikt. En mijn man ook.

Tegen andere mensen zeg ik: ga naar school! Ik ben 73 jaar en ik doe het ook, dus jij kunt het ook. Zelf wil ik nog meer leren. Ik wil graag Duits en Engels leren lezen. Ik voel me geen dom meisje meer, maar een knappe vrouw!”